Süleyman Tevfik Özzorluoğlu (İstanbul, 1861 – İstanbul, 1939)[1]

Mabeyin kâtiplerinden Zorluzade Hacı (Aziz) Hüsnü Bey’in oğludur. İyi bir öğrenim gördü; Arapça, Farsça, Fransızca, İtalyanca öğrendi. 1881’de Antep’te Fransızca öğretmenliği yaptı. Halep ve Selanik’te çeşitli memurluklarda bulundu. Sabah gazetesinin muhabiri olarak Osmanlı-Yunan Savaşı’na katıldı (1897). Meclis-i Kebir-i Maarif üyesi oldu (1906). Cumhuriyet’ten sonra çeşitli gazetelerin ve dergilerin yönetiminde yer aldı. Üretken bir yazar olan Süleyman Tevfik’in din, edebiyat, folklor, tarih, yemek ve dil konularında yüz elliden fazla telif ve çeviri yapıtı belirlenmiştir. Çok çeşitli konularda yazmış, özellikle fıkra ve masallar yayımlayanlardan biri olmuştur.

Eserleri: 

Gezi-Anı: Devlet-i Aliye-i Osmaniye ve Yunan Muharebesi, Tesalya’da Bir Cevelan ve Dört Aylık Seyahatim.

Halk Öyküsü-Masal: Şah ile Âşık, İncili Çavuş, Baba Hasan’ın Sihirbazlığı, İskender’in Aynası, Şehzade Cihangir, Şahmeran Hikâyesi, Bolu Beyi’nin Gelini, Arzu ile Kamber, Asuman ile Zeycan, Ferhat ile Şirin, Derdiyok ile Zülfü Siyah, Hurşit ile Mahmibri, Elif ile Mahmut, Leyla ile Mecnun, Melek Şah ile Güllü Hanım, Razmihan ile Mahfiruze, Seyfimülûk, Köroğlu, Yusuf ile Züleyha, Avcu Behram, Behmen Şahın Hikâyesi, Hayber Kalesi Gazası ve Fethi, Mahanın felâketleri, Çoban Kızı Ayşe, Sihirbaz Sultan, Şah İsmail, Yemlihanın Karısı, Esirci Şahin, Veysel Karani Hikâyesi, Kerbelâ, Dürü Yekta, Gül ile Sitemkâr, Tahir ile Zühre.

Düzenleme: Âşık Ömer Divanı, Yunus Emre Divanı.

Diğer: Kendi Kendine Konservecilik, Güzel Mektup Nümuneleri, Letaif Cüzdanı, Kahraman Katil, Yedi Âlimler, Muhiddin Arabi Ta’birnamesi, Yeni Mektup Örnekleri, Serencam, Vasiyetnâme, Hürriyet ve Mahmure; Kâmil’ul-kelam ve Bâni Cihan, Tutinâme.